Η αδελφή του Παύλου Μελά, Αννα, και οι άοκνες προσπάθειές της ως εθελόντριας νοσοκόμας στο πλευρό των μαχόμενων στρατιωτών μας
Η
εκπληκτική δράση της, αυτή που την έκανε θρύλο όχι μόνο για τους
φαντάρους μας αλλά και ολόκληρο το πανελλήνιο, ξεκίνησε στα 1912, με την
έναρξη του Α' Βαλκανικού Πολέμου. Μετά τον μαρτυρικό θάνατο του αδελφού
της Παύλου κάνει σκοπό της ζωής της την απελευθέρωση της Μακεδονίας και
το ξεσκλάβωμα των αλύτρωτων Ελλήνων. Ό,τι δεν μπορεί να πραγματοποιήσει
σαν στρατιώτης το εκπληρώνει ως νοσοκόμα. Πότε στα χειρουργεία, πότε
στα νυχτέρια δίπλα στους τραυματισμένους, πότε σε εκστρατείες ενημέρωσης
στις γραμμές των πρόσω. Ακολουθεί ως νοσοκόμα την εκστρατεία στη
Μακεδονία και στο ενδιάμεσο των Βαλκανικών Πολέμων μένει εκεί για να
βοηθήσει όσους υποφέρουν από λογής μολυσματικές ασθένειες.
Όταν το 1913 ξεσπά η επιδημία χολέρας, μετακομίζει σκηνές, αρρώστους και ύποπτους ασθενείς σε μια αυτοσχέδια καραντίνα σ' ένα δασάκι μακριά από το στρατόπεδο και κρεμάει σε ένα δέντρο έναν μαυροπίνακα για να σημειώνει κάθε τόσο τι εφόδια χρειάζεται, για να μην έρχεται ούτε εκείνη σε επαφή με τους υπόλοιπους. Ο στρατιώτης που πηγαίνει δύο ημέρες αργότερα διαβάζει έκπληκτος πως του ζητά ένα τσαπί και ένα φτυάρι. Τα θέλει για να θάψει τους δύο πρώτους στρατιώτες που υπέκυψαν από τη χολέρα, σκάβοντας τον τάφο με τα ίδια της τα χέρια! Η γυναίκα που έμεινε στην Ιστορία και στη συνείδηση του λαού μας ως η «Μάνα του Στρατιώτη» και γλύκανε τον πόνο του τραυματισμένου, παρηγόρησε τον ακρωτηριασμένο, διάβασε στον εγχειρισμένο το γράμμα της αγαπημένης του, δεν ήταν άλλη από την αδελφή του Παύλου Μελά, Αννα Μελά-Παπαδοπούλου, μια ψυχωμένη, δυναμική αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητη και θρήσκα Ελληνίδα. Πίσω της άφησε 42 τετράδια με το «Ημερολόγιο εκστρατείας» της, τα οποία συμπληρώνουν 18 τόμοι με αναμνήσεις, φωτογραφίες, γράμματα, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών που αποτελούν την πρώτη ύλη του βιβλίου του Αντώνη Σταυρίδη "Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι".
Όταν το 1913 ξεσπά η επιδημία χολέρας, μετακομίζει σκηνές, αρρώστους και ύποπτους ασθενείς σε μια αυτοσχέδια καραντίνα σ' ένα δασάκι μακριά από το στρατόπεδο και κρεμάει σε ένα δέντρο έναν μαυροπίνακα για να σημειώνει κάθε τόσο τι εφόδια χρειάζεται, για να μην έρχεται ούτε εκείνη σε επαφή με τους υπόλοιπους. Ο στρατιώτης που πηγαίνει δύο ημέρες αργότερα διαβάζει έκπληκτος πως του ζητά ένα τσαπί και ένα φτυάρι. Τα θέλει για να θάψει τους δύο πρώτους στρατιώτες που υπέκυψαν από τη χολέρα, σκάβοντας τον τάφο με τα ίδια της τα χέρια! Η γυναίκα που έμεινε στην Ιστορία και στη συνείδηση του λαού μας ως η «Μάνα του Στρατιώτη» και γλύκανε τον πόνο του τραυματισμένου, παρηγόρησε τον ακρωτηριασμένο, διάβασε στον εγχειρισμένο το γράμμα της αγαπημένης του, δεν ήταν άλλη από την αδελφή του Παύλου Μελά, Αννα Μελά-Παπαδοπούλου, μια ψυχωμένη, δυναμική αλλά και εξαιρετικά ευαίσθητη και θρήσκα Ελληνίδα. Πίσω της άφησε 42 τετράδια με το «Ημερολόγιο εκστρατείας» της, τα οποία συμπληρώνουν 18 τόμοι με αναμνήσεις, φωτογραφίες, γράμματα, αποκόμματα εφημερίδων και περιοδικών που αποτελούν την πρώτη ύλη του βιβλίου του Αντώνη Σταυρίδη "Εκεί που δεν πεθαίνουν οι άνθρωποι".
http://whitewomenfront.blogspot.com/2008/03/blog-post.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου