ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ

ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ ΓΙΑ:

«ΤΗΝ ΑΞΙΑ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ»

«ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ»

«ΤΟ... ‘ΝΕΟ ΣΧΟΛΕΙΟ’»

     «Πέστε μου τα ιδανικά της νεολαίας σας και θα σας πω το μέλλον της χώρας σας», έλεγε ο Λόρδος Βύρων.

     Και αφορμή γι΄αυτά τα λίγα λόγια, είναι η απογοήτευσή μου απ΄το ισχύον «εκπαιδευτικό σύστημα»,

το «Νέο Σχολείο» που κάποιοι βιάστηκαν να βαφτίσουν, γιατί μάλλον μας επιστρέφει στην εποχή των πήλινων πλακών και των κονδυλοφόρων(!). Απογοήτευση γι΄ αυτούς που  απαρτίζουν αυτό το σύστημα κι αποφασίζουν για τις τύχες των παιδιών μας, ερείμην συνηδήσεως.

     Αυτών των παιδιών που θα κλιθούν αύριο να φρενάρουν την κατολίσθηση της χώρας μας, που άλλοι προκάλεσαν.

     Αυτών των παιδιών που είναι η φωτεινή ελπίδα μας. Μιας ελπίδας, σε μια κοινωνία που «σαπίζει» ότι καλύτερο διαθέτει-τους νέους της-κι τους αφήνει στο περιθώριο ν΄αχρηστεύονται απογοητευμένοι, κόβοντάς τους τα φτερά για να μην αντιδρούν, κλέβοντάς τους τη φωνή για να μην διαμαρτύρονται, εξαντλώντας όλη της την εξουσία, για να καταπνίξει την όποια εξέγερση...

     Αυτών των παιδιών που πιστεύουν στον εαυτό τους, που είναι γεμάτα φλόγα, φιλοδοξία, δραστήρια παιδιά γεμάτα ζωή και αυτοπεποίθηση. Το καθένα με τη δική του προσωπικότητα, το δικό του ήθος και ύφος, με αγωγή που τα οδηγεί στην ποιότητα της κοινωνίας και στην προκοπή.

     Αυτά τα παιδιά είναι η ελπίδα μας!

«Οι νέοι πρέπει ν΄αντισταθούν, ν΄αντιδράσουν στο κλίμα αυτής της εποχής, που τους κρατά μακριά από την πρόοδο». Γιατί, η πρόοδος είναι να κερδίσεις τον εαυτό σου. Τον ΚΑΛΟ εαυτό σου. Και να γεμίσεις το κενό μέσα σου με πράγματα, που μπορούν να δημιουργήσουν αληθινή εσωτερική ευτυχία. « Για να μην κρέμεται η ψυχή τους στο κενό», τονίζει ο ακαδημαϊκός ποιητής Νικηφόρος Βρεττάκος.

     Η Παιδεία αποτελεί αυταξία της ζωής και δεν νοείται μόρφωση χωρίς πίστη στις αξίες της. Πρέπει να εμφυσήσουμε ιδανικά στα παιδιά μας. «Οι άνθρωποι μεγαλώνουν όταν εμπνέονται από ένα μεγάλο ιδανικό, όταν ατενίζουν πλατιούς ορίζοντες», έγραφε ο ιατροφιλόσοφος Άλεξ Καρέλ. Τώρα για ποιούς ορίζοντες μιλάμε; 

     Η κοινωνία μας, κληροδοτεί στην νεότητα πίκρα, απογοήτευση, αβεβαιότητα, υποκρισία, αθέμιτο ανταγωνισμό, βία και χάος, γι΄αυτό παραστρατεί η νεολαία μας. Κι ευθύνη έχουμε όλοι μας, όλοι εμείς οι «νοήμονες», οι ώριμοι ενήλικες, που στηρίζουμε μια στείρα βαθμοθηρική εκπαίδευση, θεσπίζουμε ένα σάπιο εκπαιδευτικό σύστημα, που ορθώνεται και «πνίγει» κάθε νεανικό όραμα,  ένα σύστημα εξουσίας των «μεγάλων»-δυνατών, έναντι των αδύναμων-παιδιών, όταν μας πετάνε «αποφάγια Παιδείας» και ΄μεις δεν αντιδρούμε, παρά τα δεχόμαστε στωικά…

     Τα παιδιά μας πρέπει να αντιδράσουν. «Πρέπει να θρέψουμε το πνεύμα μας εκλεκτό υλικό, να το ταϊσουμε με μπουκιές από λιονταρίσιο μυαλό» όπως έλεγε ο Καζαντζάκης. Και τόνιζε: «Μάθε να σπας τα σύνορα του ανθρώπου!»

     Επιβιώνουν αυτοί που έχουν αξίες στη ζωή τους. Αυθόρμητοι, κοντά στις πηγές της ζωής. Να τολμούν αυτό που δεν τολμούν οι άλλοι. Η δημιουργία είναι άθλημα και η ελευθερία αγώνισμα. Κάθε άθλημα κι αγώνισμα προϋποθέτει την ασκητική του. Κάθε δημιουργία έχει τους όρους και τους κανόνες της. Διδαχτείτε, για να γίνετε όχι απλώς καλύτεροί μας, αλλά και ικανοί να διακόψετε την κατολίσθηση της χώρας μας προς την παρακμή. Γιατί «τα νιάτα είναι πλασμένα για τον ηρωισμό» (Πολ Κλοντέλ)

     Και όπως τονίζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος «Αλίμονο στη χώρα που δεν διαθέτει επαναστατημένα νιάτα!»

     Νέος θα πει να μην κοιμάσαι αγκαλιά με την ήττα. Κι η Παιδεία είναι άθλημα και όπως κάθε άθλημα προϋποθέτει αυστηρή άσκηση. Είναι προτιμότερος ο ανήφορος και η δυσκολία. «Θέλω να είμαι ωραίο δείγμα Έλληνος. Να ο σκοπός μιας ζωής», έλεγε ο Ίωνας Δραγούμης. Κι ο Μπρεχτ προτρέπει τους νέους: «Ο κόσμος της διεκδίκησης σας προσμένει, χρειάζεται την οργή σας και τις λύσεις σας. Ο κόσμος βλέπει σε

σας την στερνή ελπίδα». Και να συμπληρώσω: στα Ελληνόπουλα, τα παιδιά μας, βλέπουμε εμείς τη μόνη ελπίδα!

     Και υπεύθυνοι να μεταλαμπαδεύσουν αξίες και ιδανικά στους νέους, είμαστε όλοι εμείς, να πυροδοτήσουμε τον ενθουσιασμό και τον δυναμισμό των παιδιών μας, να γίνει «νυστέρι», να εξαγνίσει την κοινωνία από τα σάπια αποστήματα, που την έχουν καθηλώσει στο τελευταίο σκαλοπάτι η αλλοτρίωση και η κατάλυση αξιών, ιδανικών, γιατί «η τύχη ενός έθνους εξαρτάται από τις ιδέες που έχουν οι νέοι». (Γκαίτε)

     Έχουμε αναρωτηθεί γιατί σήμερα υπάρχει τόση αδικία, εκμετάλλευση, αναξιοκρατία, υποκρισία, ανευθυνότητα και βία; Γιατί σήμερα απλά, στα σχολεία δεν δίνουμε παιδεία, δίνουμε μόνο πληροφορίες, γνώσεις, τις περισσότερες φορές περιττές. Και αρκετές φορές τροφοδοτούμε τα εφηβικά μυαλά με λάθος πληροφορίες, ίσως και με καταστροφικό χαρακτήρα. Δεν χτίζουμε ανθρώπους, δεν βοηθούμε τους νέους να αναπτύξουν πνευματικές ικανότητες. Δεν προβληματιζόμαστε για το τι είναι καλό και τι κακό, τι δίκαιο και τι άδικο.

     Ας αντισταθούμε λοιπόν στην ιδεολογία του εφήμερου, στη στέρηση της πραγματικής Παιδείας και με φλόγα στην καρδιά ας κάνουμε πνευματική επανάσταση! Να απαιτήσουμε την πολύτιμη κληρονομιά των κλασσικών γραμμάτων, που θέλει τις αξίες και το ήθος, πρώτο μέλημα στη μάθηση, που δεν νοεί δάσκαλο μαριονέττα, αλλά Δάσκαλο που «κινητοποιεί το ενδιαφέρον του μαθητή και ενεργοποιεί μέσα του τη φυσική ανάγκη για γνώση. Γιατί ο μαθητής πηγαίνει στο σχολείο να μάθει γράμματα, πράγματα με συγκεκριμένο περιεχόμενο κι όχι “για να μάθει να μαθαίνει”»*

    

    Για να μάθει όμως γράμματα, χρειάζεται ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΑ, υλικό απαραίτητο για την μάθηση, την εμπέδωση, την εξάσκηση, την προτροπή για μελέτη.

    Ο ρόλος του βιβλίου αυτός ήταν, είναι και θα είναι. Δεν μπορεί να αλλάξει, όσο κι αν η τεχνολογία τρέχει, αλλάζει, διαφοροποιεί τα δεδομένα. Όπως το μωρό και το μικρό παιδάκι θέλει τη φωνή της μαμάς του, να του διαβάζει το παραμύθι το βράδι για να ηρεμήσει και να κοιμηθεί, έτσι και ο μαθητής χρειάζεται το σχολικό εγχειρίδιο-βιβλίο για να κατανοήσει το μάθημα, να ανατρέξει όταν παραστεί ανάγκη σ΄αυτό και να λύσει τις απορίες του. Το βιβλίο είναι η προέκταση του μαθητή. Το κουβαλά μαζί του, το πιάνει και γίνεται ένα με αυτό, είναι η παρέα του, το μαξιλάρι του κυριολεκτικά και μεταφορικά, σημειώνει σ΄αυτό – και προλαμβάνω εδώ, αυτούς που θα πουν πως είναι λάθος, γιατί αυτός είναι ο δεσμός, ιερός δεσμός, βιβλίου-μαθητή. Εξάλλου, από μικρό παιδάκι, μαθητής στην πρώτη δημοτικού, τί το μάθαιναν οι δάσκαλοι; «Σημειώστε στο βιβλίο αυτό, υπογραμίστε στο βιβλίο την 3η παράγραφο…».

     (Σημ.) Να επισημάνω εδώ, πως οι σημειώσεις μπορούν να γίνονται με τέτοιο τρόπο που να μην καταστρέφουν το βιβλίο. Έτσι δεν θα αποκλείεται η προοπτική επιστροφής του. Αρκεί κάποιοι να εκπαιδεύσουν τα παιδιά, πώς πρέπει να συμπεριφέρονται κι αυτό είναι ευθύνη περισσότερο της Πολιτείας, μα και των γονέων. Αν και  πιστεύω πως το βιβλίο είναι προσωπική υπόθεση καθαρά, αφορά τον μαθητή που ανήκει και μόνο. Εξάλλου αυτό σημαίνει Δημοκρατία!    

     Όλα τα βιβλία Γλώσσας, Μαθηματικών, Ξένων Γλωσσών, Φυσικής, Χημείας κ.λ.π. έχουν μέσα εργασίες προς λύση πάνω στο βιβλίο κι όχι στο τετράδιο, που Υπουργείο και  Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, έτειναν προς την κατάργησή του, αφού οι εργασίες γίνονται πλέον επί ποδός και επί τόπου, περιφραστικά, χάνοντας έτσι έδαφος η ίδια η γλώσσα μας. Άλλο μεγάλο κεφάλαιο όμως αυτό! Όσο για τον γενικότερο  σεβασμό των μαθητών στα βιβλία; Σίγουρα αποτελεί δείγμα επιτυχίας του εκπαιδευτικού συστήματος(!) και ευρύτερα δείκτη πολιτισμού. Άλλο ένα ατόπημα, από πλευράς κράτους...

     Και συνεχίζω για τους επικριτές: Πόσα από τα παραδιδόμενα βιβλία, ειδικά στο Γυμνάσιο, μείναν στο ράφι της βιβλιοθήκης ανέγγιχτα; Γνωρίζοντας από την αρχή, Υπουργείο και καθηγητές, πως δεν προλαμβαίνουν να διδαχτούν όλα τα αντίστοιχα μαθήματα. Κι αυτό συμβαίνει από τότε που πήγαινα εγώ Γυμνάσιο κι έχω τελειώσει το σχολείο πριν 30 χρόνια!

     Όσο για το 25% των βιβλίων που έστελναν στα σχολεία ως πλεονάζον απόθεμα «ασφαλείας», ποιός ευθύνεται; Σίγουρα όχι τα παιδιά!

     Για να μην προτρέχουν κάποιοι να τα κατηγορούν. Εξάλλου τα παιδιά είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας τους!...

 

    Το Δημόσιο Σχολείο, με όλα τα μέσα που το απαρτίζουν και το υποστηρίζουν, έμψυχα και άψυχα, είναι υποχρέωση του κράτους και αναφαίρετο δικαίωμα των μικρών πολιτών, αυριανών στηλοβατών της χώρας. Η Δημόσια Παιδεία είναι αυτονόητος δρόμος προς την επίτευξη του στόχου κι ο στόχος είναι το μέλλον των παιδιών μας άρα το μέλλον του τόπου μας. Δεν «οραματιζόμαστε τα αυτονόητα» όπως ατυχώς είχε εξαγγήλει σε ομιλία του προ τριμήνου ο πρωθυπουργός αυτής της ταλαίπωρης χώρας, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ τα αυτονόητα για να μπορούμε να οραματιζόμαστε ένα λαμπρό μέλλον για τα παιδιά μας, για την Ελλάδα μας, που κάποιοι εσκεμμένα την ξεχνούν!

   

     Η Παιδεία είναι η μόνη ελπίδα για την Ελλάδα μας! Μην την στερείτε από τα παιδιά μας, από το μέλλον αυτού του τόπου!...    

Μαίρη Ριζκ-Καρακατσάνη

Αντιπρόεδρος στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων

 του 2^ου Γυμνασίου Αγ. Παρασκευής